[Το Βήμα] Το κίνημα «Πληρώνω, πληρώνω»
Εδώ και κάποιους μήνες το κίνημα «Δεν πληρώνω» βρίσκεται στην επικαιρότητα. Αλλοι το επικρίνουν, άλλοι το επιβραβεύουν. Οι περισσότεροι σίγουρα το προβάλλουν. Στα μέσα μαζικής μεταφοράς όμως υπάρχουν και κάποιοι που δεν προβάλλονται τόσο και είναι εκείνοι που χρησιμοποιούν συχνά τα ΜΜΜ και συνεχίζουν να ακυρώνουν το εισιτήριό τους. Πόσοι από αυτούς υπερασπίζονται την επιλογή τους ή αντιδρούν στη λογική τού «Δεν πληρώνω»; Μια βόλτα στους κεντρικούς σταθμούς του μετρό αλλά και στα διόδια πέριξ των Αθηνών πείθει ότι παραμένουν πολλοί, αν και δεν τυγχάνουν ανάλογης προβολής. Και υπερασπίζονται με πειθώ την επιλογή τους. Αλλοι επειδή νιώθουν συνειδητοποιημένοι πολίτες ενός κράτους που το διέπουν νόμοι. Αλλοι επειδή αναγνωρίζουν τις υπηρεσίες που προσφέρονται από το μέσο που τους ζητεί πληρωμή. Αλλοι επειδή απλώς φοβούνται το πρόστιμο ή τον «εξευτελισμό», όπως δηλώνουν, του ελέγχου εισιτηρίων. Αλλοι επειδή το θεωρούν υποχρέωση και άλλοι επειδή επικρατεί η δύναμη της... συνήθειας. Σχεδόν όλοι, δε, πληρώνουν παρ΄ ότι τηρούν κριτική στάση έναντι των αυξήσεων σε εισιτήρια και διόδια.
«Αν και θεωρώ την αύξηση στα εισιτήρια άδικη και αδικαιολόγητη, δεν διανοούμαι να μην πληρώσω» τονίζει η ιδιωτική υπάλληλος κυρία Βίκυ Χρονοπούλου, η οποία κάνει κάθε ημέρα με το μετρό τη διαδρομή Αγ. Ιωάννης- Παλλήνη. Πιστεύει ότι ενός... «δεν πληρώνω» μύρια έπονται. «Θεωρώ ότι είναι σαν να κλέβουμε τους εαυτούς μας. Αν ξεκινήσω εγώ να μην πληρώνω εισιτήριο,τότε δίνω το δικαίωμα στον εργοδότη μου να πει και αυτός ότι λόγω της κρίσης δεν θα μου πληρώσει τα οφειλόμενα για την εργασία που παρείχα». Η κυρία Χρονοπούλου δηλώνει μάλιστα ευχαριστημένη από το δίκτυο των συγκοινωνιών της πρωτεύουσας. «Κινούμαι πάρα πολλά χρόνια με τη συγκοινωνία και θεωρώ ότι τα πράγματα έχουν βελτιωθεί πολύτόσο στο επίπεδο των οχημάτων όσο και στο θέμα των ανταποκρίσεων που υπάρχουν στο δίκτυο».
Ο κ. Γιώργος Χριστόφιλος, λογιστής, χρησιμοποιεί τη δημόσια συγκοινωνία σχεδόν καθημερινά. Αντιλαμβάνεται το εισιτήριο ως μια νόμιμη υποχρέωσή του.
«Πρέπει να πληρώνουμε εισιτήριο στις δημόσιες συγκοινωνίες, αρκεί να είναι χαμηλό. Θεωρώ ότι θα ήταν πιο σωστό και ρεαλιστικότο κίνημα “Δεν πληρώνω” να απαιτήσει μείωση της τιμής των εισιτηρίων». Παραδέχεται ότι και ο ίδιος μια φορά εκμεταλλεύθηκε τη σηκωμένη μπάρα των διοδίων στην Εθνική οδό. «Ειδικά τα διόδια θεωρώ ότι είναι υπερβολικά ακριβά. Στη συγκεκριμένη περίπτωση όμως απλά ακολούθησα το αυτοκίνητο μπροστά μου.Δεν θα σήκωνα ποτέ ο ίδιος την μπάρα».
Για κάποιους άλλους το ζήτημα του να πληρώσουν ή όχι εξαρτάται από την ανταπόδοση των υπηρεσιών. «Χρησιμοποιώ συχνά τόσο την Αττική οδό όσο και τις εθνικές οδούς.Για την πρώτη δεν το σκέφτομαι καν, θεωρώ ότι τα διόδια είναι δικαιολογημένα. Ειδικά αν τα συγκρίνεις και με το τι δίνεις σε άλλα μέρη του οδικού δικτύου» λέει ο φυσικοθεραπευτής κ. Γιώργος Μακρής, ο οποίος πρόσφατα σήκωσε για πρώτη φορά... την μπάρα στην εθνική οδό Κορίνθου- Πατρών.
«Είναι απαράδεκτο να υπάρχουν διόδια σε αυτόν τον δρόμο. Κανονικά θα έπρεπε να αποζημιώνουν όσους καταφέρουν να τον διασχίσουν σώοι και ασφαλείς» τονίζει και σπεύδει να διευκρινίσει ότι δεν είναι αξιωματικά αντίθετος στην κα ταβολή εισιτηρίων ή διοδίων. «Ισα ίσα, ακόμη και όταν ήμουν μαθητής δεν υπήρξε ούτε μία ημέρα που να μην πλήρωσα εισιτήριο στο λεωφορείο. Απλά πιστεύω ότι πρέπει να παίρνουμε πίσω ως υπηρεσία ό,τι πληρώνουμε,όπως συμβαίνει στην Αττική οδό».
Υπάρχουν και αυτοί που βλέπουν με συμπάθεια τους «Δεν πληρώνω», συνεχίζουν όμως να ακυρώνουν τα εισιτήριά τους. «Δεν θα μπορούσα με τίποτε να δεχθώ να με σταματήσει ο ελεγκτής για να μου “κόψει” πρόστιμο» τονίζει η εκπαιδευτικός κυρία Τζένη Γαλανοπούλου. «Δεν είναι το οικονομικό ζήτημααλλά το ότι ξεφτιλίζεσαι και μάλιστα μπροστά σε ανθρώπους που δεν σε ξέρουν» σημειώνει. Και η κυρία Γαλανοπούλου ανήκει σε εκείνους που πιστεύουν ότι μετά την πρόσφατη αύξηση το εισιτήριο της συγκοινωνίας είναι ακριβό. «Θα μπορούσα να πηγαίνω στο σχολείο όπου εργάζομαι με το λεωφορείο. Είναι 5-6 στάσεις μακριά. Η απόσταση όμως είναι τόσο μικρή που αυτή τη στιγμή με συμφέρει να χρησιμοποιώ το αυτοκίνητο».
Παρόμοια είναι και η αντίληψη της κυρίας Ελένης Κλάψη, η οποία δεν θα ξεχάσει ποτέ τη μοναδική φορά που μπήκε σε λεωφορείο χωρίς να έχει εισιτήριο. «Ετρεμα στην ιδέα του ελέγχου. Τελικά ευτυχώς ο ελεγκτής δεν μπήκε ποτέ στο λεωφορείο». Αλλοι βέβαια αφήνουν απ΄ έξω οποιαδήποτε ιδεολογική ή ηθική παράμετρο. «Με έπιασε δύο-τρεις φορές ο ελεγκτής και από τότε αποφάσισα να είμαι πιο προσεκτικός» εξηγεί ο 18χρονος φοιτητής κ. Θάνος Ζούρας, ενώ ο ιδιωτικός υπάλληλος κ. Σωτήρης Πετρόπουλος είναι ακόμη πιο απόλυτος: «Συνήθως όταν είμαι στο αυτοκίνητο βιάζομαι, οπότε δεν μπαίνω καν στη διαδικασία του να σηκώσω την μπάρα και να βιώσω τις όποιες συνέπειες.Αν όμως ήξερα ότι δεν υπάρχει περίπτωση να υποστώ οτιδήποτε, δεν θα πλήρωνα ούτε διόδια ούτε εισιτήρια».
Σύμφωνα με τον πρόεδρο της ΑΜΕΛ κ. Σαράντη Μιχαλόπουλο, η συμπεριφορά των επιβατών του μετρό δεν φαίνεται να έχει αλλάξει ιδιαίτερα. «Εχουμε υπολογίσει τη λαθρεπιβίβαση σε 6%-8%,ποσοστό αντίστοιχο με εκείνο που υπήρχε προτού εμφανιστούν αυτές οι πρωτοβουλίες. Τις ημέρες που υπήρχε κινητοποίηση του “Δεν πληρώνω” μεγαλώνει το ποσοστό, αν και δεν λείπουν πολλοί επιβάτες που προσπαθούν να ακυρώσουν το εισιτήριό τους».
|
