[ENET] Οταν κλαις στο μετρό...

[AlexNik]

«Μεσημέρι Παρασκευής στο μετρό του Συντάγματος. Περιμένοντας το τρένο που καταλήγει στο «Ελευθέριος Βενιζέλος». Θέλει κάπου δέκα λεπτά ακόμα, οπότε βρίσκω ένα κάθισμα και περιμένω. Συνειδητοποιώ τότε ότι μια άγνωστη κοπέλα κλαίει δίπλα μου. Ενα σιωπηρό κλάμα που δεν θέλει όμως και πολύ για να λυθεί σε αναφιλητά. (...)
Πολύ σύντομα αντιλαμβάνομαι ότι ο κόσμος που πηγαινοέρχεται στην αποβάθρα κοιτάζει την κοπέλα που κλαίει κάπως αδιάκριτα. Κάποιοι μορφάζουν σχεδόν με αποτροπιασμό, σοκάρονται έστω και για ελάχιστα δευτερόλεπτα. Αν δεν ήξερα τι βλέπουν, θα νόμιζα ότι πρόκειται για κάτι πρόστυχο, πάντως απόλυτα ιδιωτικό, απόκρυφο.

Σκέφτομαι: στον δημόσιο χώρο έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε ανθρώπους πεσμένους καταγής (παρατηρούμε με έκδηλη περιέργεια και προσπερνάμε συνήθως περιμένοντας ότι κάποια κρατική υπηρεσία θα έρθει να τους μαζέψει), εξαθλιωμένους άστεγους, σαλούς που μιλάνε στον εαυτό τους, άλλους που που μιλάνε στο κινητό τους σαν να βρίσκονται στην ασφάλεια του σπιτιού τους -τσακώνονται, φωνάζουν ή γελάνε σαν να μην υπάρχει άλλος γύρω τους. Εχουμε συνηθίσει να βλέπουμε ανθρώπους να κοιμούνται σε λεωφορεία και παγκάκια -και ο ύπνος είναι μια κατ' εξοχήν ιδιωτική υπόθεση.

Εχουμε συνηθίσει σχεδόν τα πάντα, μέσα στο πλαίσιο της αντιστροφής ή διαστρέβλωσης του δημόσιου και του ιδιωτικού -εκτός από το κλάμα. Ενας άνθρωπος που κλαίει δημοσίως χωρίς να προκαλεί με φωνές και κραυγές, διατηρώντας την ιδιωτικότητα του πόνου του κατά τα άλλα, φαίνεται ότι είναι μια εικόνα ενοχλητική. Παραμένει ακόμα κάτι σαν εισβολή στον δημόσιο χώρο που πλέον αλέθει και καταπίνει τα πάντα.

Οταν ήρθε το τρένο, διαπίστωσα ότι η κοπέλα ήταν ξένη. Συμμαζεύτηκε και με ρώτησε στα αγγλικά αν το τρένο πάει προς το αεροδρόμιο. Σκέφτηκα: κάποιον εγχώριο έρωτα αφήνει πίσω της; Γι' αυτό και το κλάμα της; Ποιος ξέρει. Οσοι την είδαν πάντως εκείνο το μεσημέρι στο μετρό του Συντάγματος θα είχαν να λένε στους δικούς τους μετά: "Σήμερα μια κοπέλα έκλαιγε στο μετρό". Παράξενο, ε;».

[AlexNik]

Για μενα, προσωπικη αποψη, αν ηθελε να το παιξει ανθρωπος, θα μπορουσε να ασχοληθει λιγο παραπανω με το τι εχει η κοπελα, απο να καθεται να φιλοσοφει ολες αυτες τις γραμμες..

Σ αυτες τις περιπτωσεις ενας ανθρωπος που ειναι καταβεβλημενος χρειαζεται ψυχολογικη στηριξη, ακομα κι αν αυτη γινεται απο εναν αγνωστο.

Ελεος, αγνοουμε τα βασικα..